Πως έγινε ο Αιθέρας δίκτυο (About Ethernet)

Πως το Αίθερνετ είναι αντιγραφή του Αλοχανετ και πως όχι !

Στην λίστα του Φάρμπερ (interesting-people) παρουσιάστηκε η άποψη του Gordon
Peterson:

(By the same token, Ethernet wasn't the first LAN, and Bob Metcalfe
didn't invent it either... Ethernet was not much more than a wired
implementation of the University of Hawaii's "Project Aloha", which
was an RF-wireless local area network... and the origins even made
more clear by the bizarrely inappropriate name "Ethernet" for a CABLED
network, where Project Aloha, being wireless, transmitted through "the
ether"...!)

Φαίνεται είναι η συνέπεια των ρυθμών αλλαγής της τεχνολογίας που δεν προλαβαίνει η ευρύτερη Κοινότητα να καταλήξει στο πως έγιναν τα πράγματα, ποιος έκανε τι κτλ. Έχω ήδη αναφέρει
κάποια πράγματα σχετικά με το διαδίκτυο στην Ελλάδα που με έχουν στενοχωρήσει ιδιαίτερα. Πέρα από τους ρυθμούς υπάρχουν βέβαια και οι καλοθελητές,
που δεν τηρούν κώδικα δεοντολογίας ώς η επιστήμη προτάσσει ...
καθώς και η έλλειψη γνώσης σε βάθος.

Να όμως και που πολύ σπουδαιότερα γεγονότα (σε σχέση με τη δική μου εμπειρία) και σημαντικότερες περιπτώσεις δεν ξεφεύγουν από την παραπάνω διαπίστωση, οπότε μικρό το κακό.

Υπάρχει η αμφισβήτηση σχετικά με το Ethernet, την πιο σημαντική ύλη
σύνδεσης υπολογιστών, που αξιολογεί διαφορετικά τις εξελίξεις. Όμως ο πραγματικός δημιουργός
ξέρει αλλιώς. Να πως ο Metcalfe αναλύει σε βάθος:


How Ethernet is Exactly like Alohanet, not

By Bob Metcalfe

A paragraph from "Retrospective" in my 1996 book, PACKET COMMUNICATION, which is a reprint of my 1973 Harvard PhD dissertation, still available on Amazon.com:

...

Anyway, despite numerous mentions of Abramson's Alohanet work in this dissertation and in almost all Ethernet materials since, I've heard repeatedly over the years that, because it uses randomized retransmissions, Ethernet is merely an Alohanet rip-off. Well, these critics may have a point. Ethernet is just exactly like Alohanet. Except Ethernet does not have a central controller like Alohanet's Menehune. Except Ethernet has a single transmission channel with two-address packets instead of Alohanet's two channels with one-address packets. Except Ethernet, unlike Alohanet, has carrier sense to avoid most collisions and to carry long packets efficiently. Except Ethernet, unlike Alohanet, has collision detection so as not to waste bandwidth. Except Ethernet has retransmission back-off control for channel stability, like Alohanet didn't. And except finally that Ethernet runs at millions of bits per second over cable within buildings, while Alohanet ran at thousands of bits per second over radio among the Hawaii islands. So, with these few exceptions, sure, Ethernet is exactly like Alohanet.

...

/Bob Metcalfe (http://twitter.com/BobMetcalfe)



Στο παρελθόν κάποιος μου είχε αναφέρει και το επαναλάμβανα και εγώ σε συζητήσεις, διαλέξεις κλπ
πως η σύνδεση στον αέρα απλά μεταφέρθηκε στο ομοαξονικό καλώδιο,
κάπως έτσι περιγράφεται σαν σύστημα το ethernet, τώρα που έμαθα όμως οφείλω να
διορθώσω.

RFC 1

Σίγουρα ελάχιστοι στις ΗΠΑ γνωρίζουν το πως έγιναν τα πράγματα σχετικά με το διαδίκτυο. Να όμως που το χτεσινό άρθρο στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ενός πρωτεργάτη της εποχής, του Steve Crocker αλλάζει το τοπίο της μαζικής ενημέρωσης για την ουσία του διαδικτύου.

Θυμάται σαν γεγονός ιδιαίτερης σημασίας τη πρώτη δημοσίευση (ήταν ένα απλό σημείωμα) πριν 40 χρόνια με την ονομασία RFC 1 που έκανε και που σύντομα θεωρήθηκε ξεπερασμένο από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Τα πρώτα δύο RFC ήταν για το λογισμικό επικοινωνίας, το επόμενο όμως ήταν για το τι είναι RFC -Request For Comments.

Στο άρθρο παραδέχεται ότι κατάλαβε την αξία του μηχανισμού RFC κατά την διάρκεια μιας επίσκεψης στην Ινδία όταν ρώτησε έναν μηχανικό που έμαθε τόσα πολλά πράγματα σε σχέση με ένα ενδεικνυόμενο σύστημα και πήρε την απάντησε "κατέβασα όλα τα RFC και τα διάβασα" (**)

Ξεχωρίζω τα κύρια σημεία του άρθρου για την αξία αυτού απλού μηχανισμού (πρωτόκολλο επικοινωνίας ομάδας) και βρίσκω μια παρόμοια αναφορά από τον ίδιο στο κείμενο του RFC 1000:

--το 1969 το δίκτυο (είχε όνομα Arpa-net) αποτελείτο από 4 υπολογιστές
--ο συγγραφέας δεν φαντάστηκε το δίκτυο σαν μέσο διάδοσης των σημειώσεων τύπου RFC
--η κρατική χρηματοδότηση ενός δικτύου με 100 χρήστες - επιστήμονες, αρχικά
--οι ανοικτές διαδικασίες όχι ιεραρχίες τύπου τελεκομ
--ο στόχος ήταν η δικτύωση κοινοτήτων
--ο καθένας έγραφε το όραμα του σε χαρτί και το έστελνε με ΕΛΤΑ για συζήτηση
--η προσφορά εργαλείων για ελεύθερη χρήση και όχι οι πατέντες
--η κουλτούρα των RFC προετοίμασε το έδαφος για το WWW

RFC 2555 γραμμένο με αφορμή την επέτειο των 30 χρόνων Αρ-Εφ-Σι αναφέρει σχετικά:

RFC 1 was, I believe, a paper document. RFC 2 was produced online
via the SRI NLS system and was entered into the online SRI NLS
Journal. However, it was probably mailed to each recipient via snail
mail by the NIC, as email and the File Transfer Protocol (FTP) had
not yet been invented.
RFC 1 was, I believe, a paper document. RFC 2 was produced online
via the SRI NLS system and was entered into the online SRI NLS
Journal. However, it was probably mailed to each recipient via snail
mail by the NIC, as email and the File Transfer Protocol (FTP) had
not yet been invented.



Αξίζει η επισκόπηση που κάνει ο αρθογράφος και μου φέρνει στο μυαλό τη δική μου
ανακάλυψη των αξιών του διαδικτύου. Κάποιες σκέψεις παρουσίασα στο ΤΕΕ (ήταν ένας από τους πρώτους κόμβους RFC987 στην Ελλάδα που φύτεψε ο ΕΡΜΗΣ για να δικτυώσει μια σημαντική κοινότητα της Ελλάδας, η επαφή μας ήταν η κ. Κ.Τοράκη από τη βιβλιοθήκη του ΤΕΕ)

Η Κοινότητα του Internet και η Οργάνωση της.

Αυτό που xαρακτηρίζει το Internet το πιο σπουδαίο κατά την άποψη μας, είναι όχι τόσο η τεχνολογία του αλλά το 'πνεύμα' συνεργατικότητας που γεννήθηκε πάνω του. Η επιτυχία να βρεί θέση ακόμη και η εμπορική κερδοφόρα δραστηριότητα είναι αξιοσημείωτη. Κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης του Internet.Τα δίκτυα-μέλη του από κοινού και συλλογικά λειτουργούν αυτήν την παγκόσμια δομή.
Το Internet καθοδηγείται από τις Ομάδες InterNet Architecture Board (IΑΒ), InterNet Engineering Task Force (IETF) και τα InterNet Working Groups (IWG). Η νομοθεσία που παράγεται με τη μορφή των λεγομένων Request For Comment (RFC) -Σημειώσεις Εργασίας διέπει την ανάπτυξη του Internet αλλά και την πληροφόρηση. Ο καθένας μπορεί να γράψει ένα RFC και μετά διαδικασία πειραματισμού, αποδοχής προτάσεων και τελικής ψηφοφορίας να το κατοχυρώσει σαν στάνταρ. Ο κανόνας ότι κάθε στάνταρ που υιοθετείται πρέπει να έχει δοκιμαστεί πειραματικά τουλάχιστον σε δύο πιλότους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έχει ουσιαστικά δημιουργήσει μιά "ανοικτή πλατφόρμα".
Το κέντρο συντονισμού του ΙντερΝετ ήταν το NIC.DDN.MIL με κρατική επιχορήγηση και το Ερευνητικό Κέντρο SRI του Πανεπιστημίου Stanford. Σήμερα ο λειτουργικός συντονισμός έχει περάσει στο πρόγραμμα INTERNIC.NET με εμπορική σύμβαση και τα ΙAB/IETF/RFC έχουν ενσωματωθεί στον μη- κερδοσκοπικό Οργανισμό INTERNET SOCIETY (ISOC) (1992). Κέντρα όπως το ΙΝRΙΑ/Γαλλία, UCL/Αγγλία και FUΝΕΤ/Φιλανδία έχουν σημαντική συμβολή, στην ανάπτυξη του Internet.




Η παρουσίαση στο ΤΕΕ έκανε μια σημαντική ανάλυση, τη περίοδο 1993/94 για το δίκτυο, νομίζω ότι κινήθηκε στη ίδια γραμμή με το χτεσινό άρθρο των Τάιμς, βέβαια το ακροατήριο στο ΤΕΕ ήταν πανεπιστημιακοί, μηχανικοί, φοιτητές επιστήμονες γενικά. Τη προηγούμενη χρονιά με το ίδιο ακροατήριο μοιράστηκα
τις εικόνες που είχα διαμορφώσει για το φαινόμενο.

Μαζί λοιπόν με τις σελίδες, το βίντεο, τα ονλάιν παιχνίδια, τους δρομολογητές και τις οπτικές ίνες στέκεται μια πολύ απλή καινοτομία το RFC μια απλή αράδα λέξεις αρχικά πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί και μαζί μερικοί κανόνες συμπεριφοράς μεταξύ ερευνητών και φοιτητών με στόχο το μοίρασμα υπολογιστικών πόρων (*) μας έφερε εδώ που είμαστε, ας το σκεφτούμε.

Θεωρώ ότι δεν έχουμε ακόμη κουλτούρα RFC και αν κάνω λάθος τότε σίγουρα δεν είχαμε το 1994 αφού ακόμα και στο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ επένδυσαν πολλούς πόρους στο Χ.400 (project Servicenet) αντί να γίνει συνεργασία τύπου RFC.


(*) Ο Crocker αναφέρει ότι το πρόβλημα που είχαν να λύσουν σαν ομάδα δεν ήταν η ανάγκη "διαδραστικής επικοινωνίας" αλλά η ανάγκη για διαμοίραση πόρων (resource sharing) σε αντίθεση
με το τι έχει τελικά επικρατήσει στην κοινή γνώμη.

(**) Η δική μου εμπειρία είναι εντελώς διαφορετική σχετικά με τα RFC. Ρώτησα ένα συνεργάτη μου σχετικά με τη πρόοδο που είχε κάνει σε σχέση με τα βασικά συστήματα του διαδικτύου. Πήρα μια απάντηση που ήταν η εκτενής λίστα των RFC που είχε ανακαλύψει και κατάλαβα ότι είχε πέσει σε "Μαύρη Τρύπα", τον έβγαλα με την βοήθεια της βίβλου της δικτύωσης της εποχής (1991): "SUN - Network Administration Manual". Κάτι παρόμοιο είχα πάθει και εγώ το 1988 όταν προσπάθησα να μάθω τα της τεχνολογίας του Χ.400 (στο πλαίσιο της δράσης COSINE-MHS) μέσα από ένα σεμινάριο για το στάνταρ Χ.400 (μάλλον προς μηχανικούς λογισμικού) δηλ. τα εσωτερικά του πρωτοκόλλου, στο Λονδίνο !!.
Βέβαια η γνώση που πήρα εκεί για τις 400.000 γραμμές κώδικα συνέβαλε στο να στραφώ από τη τεχνολογία OSI σε αυτήν του Ιντερνετ. Κυρίως όμως ήταν η εμπειρία που πήρα τρέχοντας τον πρώτο διεθνή (15-20 συνδέσεις με DFN, UNINETT, SWITCH, SURFNET, CSNET κλπ) Χ.400 κόμβο της Αριάδνης από το 1989.

Πως έγιναν τα πράγματα

Σκέψεις ενός βετεράνου TED NELSON για το ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ με ανάλυση κάθε σημαντικού βήματος, αρχίζω με το βήμα ARPANET , πρώτο άκουσμα το 1980 σε συνάντηση εργασίας στο Didcot, έδρα του Rutherford National Laboratory (κάτι σαν Δημόκριτο της Αγγλίας), μου ανέθεταν το ρόλο συνδέσμου με Αμερικάνικο έργο Functional Programming εκ μέρους του αντίστοιχου Αγγλικού. Κατάλαβα ότι θα έκανα χρήση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου όπως η εντολή MAIL στο λειτουργικό VMS, την επόμενη φορά που συνάντησα τον όρο το 1987 (μέσα στους τρεις τόμους των DARPA στάνταρς, μοναδικοί ίσως στην Ελλάδα, το στέλεχος του προγράμματος ΑΡΙΑΔΝΗ κ. Ευάγγελος Παπαργύρης πήρε τη πρωτοβουλία να προμηθευτεί από το NIC.DDN.MIL για τη βιβλιοθήκη μας) είχε αλλάξει ονομασία σε Internet.

Όμως ας περάσουμε στο σκεπτικό του βετεράνου όπως το αξιολογεί ο ίδιος:


9 - The ARPANET - Getting the Message Across (1962)

A jovial psychologist proposes communication amongst everybody by computer. The Defense Department (ARPA division) thinks it's a good idea.

A Rand Corporation engineer, grimly worried about nuclear war, is not the only one to invent packet switching. Packet-switching, in fact developed to keep a thermonuclear exchange from escalating to doomsday (and opposed by telephone veterans) works. It triumphs over telephone traditions and networking methods developed by IBM and ISO. The Pentagon funds it and it barely works, but not all the information arrives across the network. A Frenchman says, Why not have the endpoints take care of completing the exchange? The result is TCP/IP, a new way to push-pull information across a tangle of connections. It barely works, and connects a lot of researchers on their separate networks across a big supernetwork that barely works.

First it's called the ARPAnet, run with the flavor of military culture. But the military-- who inspired it in the first place-- sees that it's totally insecure and gives it to the public. It still barely works. (It's still totally insecure, but we now call it the Internet. See below.)

Να και μια περίληψη του βιβλίου,
μια καταπληκτική απλή αλλά απερίγραπτα διαπεραστική ματιά στα γεγονότα.

(συνεχ...)